In 1995 kreeg toenmalig eigenaar van bouwbedrijf CGW Jaap Castricum de tip dat in Italië prima hijskranen te koop waren van een soort dat in Nederland nauwelijks verkrijgbaar was. Hij stapte in zijn auto en bestelde er ter plekke drie. Tegenwoordig verkoopt en verhuurt het bedrijf haar zelfontworpen ’snelmontage’ hijskranen over de hele wereld.
Huidig directeur Cor Koopmans, heeft er in de vergader- en ontvangstruimte een kleine speelgoedhijskraan bij gepakt. Niet voor niets noemt hij de kranen later ’toys for big boys’. Hij peutert wat aan het ding en toont dan welke vinding zijn bedrijf aan de traditionele hijskraan toevoegde om het apparaat daarmee vele malen mobieler te maken. Waar de normale hijskranen met diverse zware blokken beton als tegengewicht verankerd moeten worden, heeft zijn bedrijf dat contragewicht ingebouwd.
Het lijkt, zoals de meeste briljante ideeën, eenvoudig, maar zij waren een van de eersten die op dat idee kwamen. „Waar normaal vier man een halve dag bezig zijn om een kraan te verplaatsen, duurt dat met onze kranen met één man hooguit een paar minuten, soms zelfs slechts enkele seconden.” Hoe simpel het idee ook lijkt, het is niet eenvoudig te kopiëren. „Laten we zeggen dat we een soort eigen pincode hebben voor de bediening en het ontwerp. Zonder die code kun je onze kranen bijna niet namaken.”
Hij vertelt hoe iedereen ’met een van hun snelmontage torenkranen binnen een half uur, aan de hand van de stap-voor-stap instructies die ze meeleveren, zelf een kraan kan bedienen. „Daar zijn uiteraard wat voorwaarden aan verbonden, maar als je daar aan voldoet, kun je onze kranen snel bedienen. Dan staat hij half tien in de ochtend voor je deur en om tien uur ben je aan het hijsen.”
Verhuur
Ruim honderdvijftig kranen hebben ze al gebouwd en daarnaast hebben ze er 35 in de verhuur. Ze verhuren en verkopen deze in diverse versies, zoals als aanhanger, met rupsbanden of zelfrijdende uitvoeringen. „We kunnen ze op maat maken.” Daarnaast leveren ze ook de Winlet waarmee glas gezet kan worden en de Mobylift om deuren te plaatsen.
Cor werd in 2000 gevraagd of hij bij het bedrijf wilde komen werken. „Ik kom er aan!”, had hij gezegd. „Ik werkte daarvoor onder meer bij de spoorwegen. Daar hielp ik met het repareren van treinen. Die gingen natuurlijk altijd op de moeilijkste bereikbare en donkerste plekken kapot. Daar heb ik geleerd in oplossingen te denken en niet in problemen. Dat is nu dan ook ons motto bij Montarent. Onze klanten komen met hun probleem naar ons toe en wij regelen het. Mochten we het eventueel zelf niet kunnen oplossen, dan verwijzen we ze naar een bedrijf dat dat wel kan.” Op 1 januari 2001 nam hij het bedrijf over, met Jos Castricum (zoon van Jaap) als technisch directeur, vormt hij de directie. „Onze kranen staan overal. In Amerika, Engeland, Scandinavië, België, Quatar en ga zo maar door.”
En dat vanuit Beverwijk, waar volgens Cor nog veel kansen liggen. Hij noemt een voorbeeld. „Neem dat koffiekopje, dat vind jij misschien mooi en dan hoor je dat je ze in Maastricht kunt kopen. Maar… misschien hebben ze ze wel in Beverwijk? Wat ik bedoel is dat we onze buren vaak niet goed kennen, niet precies wat ze daar maken en doen. Daarom hebben we eens geprobeerd open deurendagen voor bedrijven in de regio te organiseren, om kennis te maken met elkaar. Lijkt mij nog altijd een goed idee. Als je elkaar kent, en weet wat geleverd kan worden, dan kun je elkaar helpen en sterker maken. Maar de animo voor vervolg was niet groot. Daarom heb ik het losgelaten. Jammer, want ik denk echt dat het verschil kan maken.”
Mogelijkheden
Hij vertelt hoe ten tijde van de grote economische crisis de economie in de IJmond het best op gang bleef. „Kan ook bijna niet anders, met staalbedrijf Tata in de buurt en met zoveel bedrijven die prima werk leveren. Hier worden spullen gemaakt voor de ruimtevaart! En je hebt hier onder meer Techport en de maakindustrie. Er liggen veel mogelijkheden hier als we de krachten meer bundelen.”
Enthousiast vertelt hij hoe zijn zoon Jeff nu ook in het bedrijf werkt. „Dat vind ik geweldig. Hij had eerst andere plannen, maar wilde nu zelf bij Montarent werken. Hij heeft wel gewoon moeten solliciteren. Ik wil niet dat ze hem zien als het zoontje van de baas.” Lachend gaat hij verder: „Sterker, toen hij hier ooit als vakantiekracht werkte, heb ik hem ontslagen. Was even lastig thuiskomen die dag, maar het is toch allemaal goed gekomen.”
Bron: Dagblad Kennemerland 22 juli 2020
Foto: Heleen Vink
